Bu Sayıda:
I ferhat kalender I mustafa köneçoğlu I mustafa karaosmanoğlu I burak akarsu I müştehir karakaya I I ahmet mercan I bülent sönmez I seyit köse I vedat aydın I hikmet kızıl Imehmet aycı I rabia bulut I I ibrahim tökel I gökhan akçiçek I aydın hız I mustafa uçurum I aslınur akdeniz I faik öcal I zekai günal I I eyyüp akyüz I dursun ali sazkaya I yusuf tosun I şeniz ayaz I fatıma zehra merinos I I muhammed erkam bülbül I selçuk küpçük I hüseyin güç I ferhat dönmez I gözde gülşin I I bilal can I cemile bayraktar I m. fatih kutan I sulhi ceylan I ferit genç I

MECMUANIN ORTA YERİ: AHMET USTA, ARİF AY’I KONUŞTURDU:
“Herkes kendinden sorumludur. Ben sorumluluğumun gereğini yerine getiriyorum. İnsan eşref-i mahlûkattır. Bunun gereği olarak şerefli, onurlu, haysiyetli bir yaşam sürmek durumundadır. Bunu engelleyecek her şeye karşı direnmek insanlığımızın bir gereğidir. Buna duruş diyoruz. “İdeolojik” sözcüğünü bu duruşu daha belirgin kılmak için kullanıyoruz. Yoksa ideoloji tek başına belirleyici bir şey değil. Öyle ideolojiler var ki insana zulmün bir aracı.”

Ferhat KALENDER Seyir Defteri’nde yazdı:
“Sınırları yapay şekilde çizilmiş ve uydurulmuş tarihler üzerinde inşa edilen yeni devletler, batılılar tarafından kutsanmış önderlere emanet edilerek vahşi sömürgecilik sistemi, sağmal sömürgecilik dönemine evirildi. Kendileri için öngörülen bu ‘modernist’ duruma adapte olmanın bilimsel teorileri üniversitelerde işlenerek, özellikle yarının dünyasını oluşturacak gençlere aktarıldı. Müslümanların özgürce yaşadıkları topraklara yapay sınırlar çekerek ihtilaf tohumları eken Batılı güçler, bu sınırların kutsallığı üzerinden aynı coğrafyada yüzyıllarca birlikte yaşayan insanları birbirine düşman etmeye çalıştı. Kadim topraklardaki son yüzyıl, burada yaşayan halkların kanı ve rengi kendine benzeyen lakin zihinleri uluslar arası sistem tarafından çürütülerek robotlaştırılmış yönetici elitlerinin aşağılık yöntemlerine şahitlik eder.”

Rahatsız etmiyorsa nedir ki söz? Hikmetin, hakikatin ve bilincin üstündeki perdeyi aralayamıyorsa nedir ki söz? Dünyayı, bilimi, kültürü ve varlığı saptırılmış anlamlarından arındırarak ilahi hikmet çerçevesinde yeniden tanımlayamıyorsa nedir ki söz? Kökeninde Allah’a karşı başkaldırıyla yeryüzünü ifsada uğratmayı yol edinmiş ve hayatı tehdit eden modern illüzyonları fark ettirmiyorsa nedir ki söz? Aşka, öfkeye ve inanca kapı aralamıyorsa nedir ki söz? Omurgasızlaştırma politikalarına ve kirletilmiş bilgiyle bilinci deforme etmeye dönük çabalara dikkat çekmiyorsa nedir ki söz?

KİTAP ÇIKTI!

Audio clip: Adobe Flash Player (version 9 or above) is required to play this audio clip. Download the latest version here. You also need to have JavaScript enabled in your browser.

OTUZ İKİ KISIM TEKMİLİ BİRDEN:
A. CAHİT ZARİFOĞLU

Seçkin bir kimse değilim
İsmimin baş harflerinde kimliğim
Bağışlanmamı dilerim

1. ‘Kafkasya’dan esen bir rüzgâr’ın Ma-raş’taki serinliğidir. Fransızca, Farsça, Arapça bilen; Nakşî tarikatına bağlı, Fuzu-li’den gazeller okuyabilen; öğretmenlik, defterdarlıkta memurluk, hakimlik yapan; dört kez evlenen bir babanın oğludur. Evde, annesinin yanında hep ikinci bir kadın vardır.  Yalnızlığı ve sessizliği sevmesi o yıllara rastlar. Hayattan kaçıp sanata sığınan bütün çocuklar gibi ‘yazı’yı  arkadaş edinir.
2. Abdurrahman Cahit Zarifoğlu, Maraş Lisesi’nde, yani taşranın o buğulu ve sıkıcı ortamında, atak bir gençken, bilmeden, tanımadan, yani farkında olmadan Rilke’ye uyar ve sorar: “Yazmak zorunda mıyım?”. Yanıt, çok kesin bir ‘evet’tir.
3. Tevârüs edilmemiş bir asaleti ve doğuştan artistliği  vardır. Necip Fazıl ona ‘artist’ der. Necip Fazıl’ın evinde bir sohbet top-lantısı vardır. Birkaç cümleden   sonra ‘Ki-taplarınıza bakabilir miyim?’ diye N. Fazıl’ın sözünü keser. Sıkılmıştır.  Kitapların azlığıyla şaşırır. Plakları karıştırır. N. Fa-zıl’ın sözünü yine keser: ‘Efendim, hangi müzisyenleri seviyorsunuz?’ diye sorar. N. Fazıl, ‘Betoven’ dedikten sonra biraz şaş-kın, biraz öfkeli, biraz hoşgörülü bir tonla: ‘Burada muhteşem bir konser icra ediliyor, sen orada notalarla meşgul-sün.’dedikten sonra ‘Artist’ sözünü ekler.
4. Evlerinde Dostoyevski, Balzac, Cervantes kitaplarıyla dolu bir kütüphane yoktur. 25 yaşına kadar kitabı yayımlanmış tek bir şair bile görmemiştir. Ancak,  Rilke gibi dizeler yazar… İkinci Yeni’yi çağrıştıran, gizli ve karanlık dizeler… İşin garibi daha çok gençtir ve  ne Rilke’yi okumuştur ne Pazar Postası’nı biliyordur, ne de İkinci Yeni’yi..
5. Nuri Pakdil’le başlayan bir gelenek, Zarifoğlu, Rasim Özdenören ve Erdem Bayazıt’la devam eder: Dergi çıkarmak! Maraş Lisesi’nde bir edebiyat dergisi çıkarır. Maraşlı genç şairleri örgütler. Ne Türk Edebiyatı tarihinin tozlu sayfalarına dalar, ne de edebiyat aleminin dedikodularına…  Lise yıllarında sessizliğinden başka bir özelliği yoktur. Bu filozofça sessizliğin ona getirdiği ad Aristo’dur.          Devamını oku »

1. GÜN
Günlerdir þekilden þekle giren ellerimi seyrediyorum. Ýlk kez ’ses’i hissettiðimde de böyle garip olmuþtum. Nasýl da korkutucuydu. Sanki uzaklardan çoðalarak gelen bir çýðlýk  annemin karnýna çarptý. Bulunduðum sývý sarsýldý, içim titredi. ‘Dünya nasýl bir þey böyle!’ diye baðýracaktým. Yutkundum, içim týrmalandý, öylesine kalakaldým. Ayaklarýmý çekiþtiren bir þey var. Korkmalý mýyým? Vadedilmiþ son bu olmalý. Allah’ým beni býrakma, nereye götürülüyorum? Allah’ým beni býrakma!
Dünya böyle bir yer mi? Ne varsa  ters yüz görünüyor. Ýlk kez karþýlaþtýðým bir þey bu, genzim yanýyor. Feryat figan içerisindeyim. En ilginci de ne biliyor musunuz; duyduðum sesi kendim de çýkarabiliyorum. Ceninden bebek rütbesine yükselmek böyle oluyormuþ demek. Þükrediyorum.

2. GÜN
Annemin yaný baþýna yatýrýldýðýmdan beri durumumda bir deðiþiklik yok. Aðlamak denilen en özgür eylemimi kullanýyorum. Þunu öðrendim ki bana her þey serbest. Herkes emrime amade. Ama ne kadar baðýrsam da dýþardan gelen korkunç gürültüleri bastýramýyorum.  Annem imdadýma yetiþiyor. Yumuþacýk tenine sokulduðumda dünyalar benim oluyor. Ne güzel ve emin sýðýnaðýmsýn sen anne. Bir o kadar da gaddar! Her aðlayýþýmda aðzýmý týkýyor ve gülmeye baþlýyor. Bu aðzýmdaki yumuþacýk þeyi emdikçe içim serinliyor. Yüreðimin týkýrtýsýný hissediyorum. Ne varsa uçup gidiyor ve kendimi sonsuz bir boþluða býrakýyorum. Devamını oku »