Hep yorgun bir gün sonu oluyor ayaklarımı dayadığımda kanepenin kenarına.
Gözlerim beyaz tavanın tek siyah noktası etrafında dönüyor.
Dönüyorum sabahtan başlayarak ayak uçlarıma.
Ucu kırılmış bir kalem gibi, kurumuş bir nehir gibi her şey.
Her şeyi yeniden gözden geçirmek gerek diyorum, artılar, eksiler, çapraz, geometrik.
Geometrik bir yanı yok hayatımın, her şey yuvarlak, sağlamasız hesaplar.
Hesabı verilecek ne çok şey var, ve ne kadar az hesaba dahil olacak olan.
Olan ve olmakta olan her şeyde bana düşen hep bir eksilti oluyor ve neden hep bir hüzün tadı damağımdan ayrılmayan?
Ayrıksı bir damar var demek ki bende.
Bende mutluluk tutmaz bir toprak parçası.
Parçalanıyor hayatım durmadan, içim, yüreğim.
Yüreğim bütün  yetimliklerden bir pay bulup çıkarıyor nasılsa.
Nasıl oluyorsa hep geç kalıyorum hayata.
Hayat düşmüyor yakamdan.
Yakamda boynu bükük kalıyor karanfiller, şebboylarsa ağlamaklı bir titreyişe tutuluyor.
Tutuluyor ay denize bir gece vakti.
Vakitler geçiyorum hayatımdan, mevsimler geçer gibi, hiçbir mevsim oturmuyor üzerime.
Üzerimde çağlardan beri sürüp gelen bir ağırlık, dinmeyen bir sızı, göğsümün sol yanında iyileşmeyen bir yara.
Yaramı yaralıyorum durmadan, ateşe köz verir gibi, yaraya tuz basar gibi, durmadan.
Durmadan aynı hikayeyi yaşıyorum, aynı rüyaya uyuyorum. Felah bulmuyor kahraman, ne vurulup ölüyor adam gibi, ne de kaçıp kurtuluyor.
Kurtuluş umudu taşımıyorum içimde, içimde yeşeren bir filiz yok.
Yokluğa çekmiyorum varlığı ama var olan sahici bir yokluk oluyor hep.
Hep yorgun bir gün sonu oluyor ayaklarımı dayadığımda kanepenin kenarına.

Efendim!..
Sevgini kazanmak için elimizden geleni yaptık inan.Tayfalarını evlerimizde ağırladık. Ölü kadın ve çocuklar bir de yitik medeniyetler adına. Cehenneminde yak bizi bayım. Ne olur yak bütün  tövbelerimizi. Özgürlük naraları senindir şimdi her vuruluşumuzda.
Bütün kurbanlar sizin bizi sevmeniz içindi, yinede bilemediniz. Hayat bize acı, bize  ateş, bize zümrüd-ü Anka  bayım.
Yanılıyorsun. Sinirli değilim.Tepeden tırnağa ebu Zer. Sen acının ötesini bilir misin bayım. Sürekli payımıza ölüm düşse ne yazar. Ölmek çoğalmaktır. Bilemezsin. Bütün gerekçelerine kardeleniz bunu da bilmezsin.
Şimdi çocuklarımız ne çok yetim…
Yapayalnız olabilirim. Kanımız akmaktan donmuş olabilir.Gövdem bana yabancı olabilir. Limanlar bomboş olabilir. Dost meclisimizde vefa unutulmuş olabilir. Ayaklarımız sürçmüş olabilir. Sermayem sitem olabilir. Söz söyleneceği anı bilir..
Aşk kabardığında isyan yoldadır unutma.Sen saldırdıkça uslandık bilendi bıçaklarımız. Tohumun bozuk bayım.Yeşermez. Sürekli sarktınız Gecelerimize/ Gündüzlerimize. Cümle alem kan revan. Kan yalattınız köpeklerinize. Avazımın yanardağ oluşunu bekle.
UNUTMA BAYIM

Şair ve düşünür İ. Özel, son çıkışlarıyla yine düşünce hayatımıza girmiş bulunuyor. Özel’in son birkaç yıldır ortaya koyduğu “Türklük” bağlamındaki farklı çıkışlar, Ankara’da verdiği son konferansla devam ediyor. Konferansın ismi de alabildiğine ilginç; “Tanrı, Türkleri diğer milletlerden üstün yarattı…”
Bu konuşmada ve konuşmanın yankıları üzerine verdiği röportajlarda, Özel, şaşırtıcı ve bir o kadar etkileyici üslubuyla yine zihinleri bulandırdı, kafaları karıştırdı. Ama eklemek gerekir ki yine O’nun üslubuyla söylersek; “Karışık kafa iyidir!”
Bu yazıda İsmet Özel’in “ne” söylediğinin değil, “nasıl” söylediğinin üzerinde durmak istiyorum. Gerçekten de Özel’in söyledikleri kadar, bunları nasıl söylediği de önemli. Özel’in üslubu hiçbir zaman kolay olmadı. Ne şiirleri ne de düz yazıları öyle hemen sindirilebilecek metinler değil. Hatta içinde bulunduğu bütün ideolojik gruplar veya sevenleri dahi onu anlaşılmazlıklar, seçkincilikle, elitizmle suçladılar.  Özellikle İslamcı çevreler İ. Özel’i daima anlaşılmaz buldular. Özel hiçbir zaman kolaycılığa, popülizme, kendi deyimi ile ” hokkabazlığa” kaçmadı. O, kulağını gösterecekse elinin en kolay uzanabildiği kulağını değil, uzanırken zorlanacağı uzaktaki kulağını seçti. Bizlerse bunu anlaşılmaz bulduk. İsmet Özel bunu niçin yapıyordu? Ya da bunun sebebi neydi?
Devamını oku »

Günlerden sükût…

Münzevi kelimeler… Ağrılı ve sızılı… Ölüme raptedilmiş sesim..

Yüreğim yaslanacak bir dağ bulana kadar bir kenara bıraktım yazmayı…

Issız ve hecesiz kalmayı yeğledim. Bir ikindi ağırlığında tutuldum ölüm kokusuna..

Temmuzdu, turna katarı gibi geçtin … Mucur doldu viranem…

Bilmezsin, kömür kokusu benzemez rayihaya… Ölümü düşlemekten başka tercih kalmaz!..

Ölümü anmaktan korkmuyor ruhum.. Ölümle aralanıyor hayatın kapıları…

Ölümü korkunç bulanlar yanıldılar… Nihayetsiz bir özgürlüktür ölüm…

Beklemek ne güzel şeydir… Hele ki sükûtla…

Devamını oku »

vakti yıldız geçen gökler nerede
nerede
gecenin görücüye çıktığı anı
aranır kılan sabah
bir rûya neden ekşir eski esvaplarına
tene dal budak salan soruysa lisandaki
bu elbette hayata tek başına sorulmaz
çünkü tekbaşınalık soru için değildir
yedeği olmayan şey bekler akibetini
çünkü
ciddi bir iş tutmamışsa beka önünde kader
gelir acımasızca
kendi yüzünü siler
bir çelişki yumağı düşürür içimize
demek ki gerçek bile
ikiye bölünmeye meyyaldir
demek ki
kulak ve göz
akşam ve sokak gibi
o da mirasımızı mecburdur paylaşmaya

Devamını oku »