ölümü deniyorlar üzerimizde
kül kokuyoruz
bu sevdikleri bir þey onlarýn
ölümü bize ait görüyorlar
ve çoklu ölümler irade ediyorlar adýmýza
hiç utanmayan çýplak ölümler
bizi düþünüyorlar
kabirlerde tabutlarda mezbahalarda
sürümü daha çok yapýlan
fýþkýn veren ölümler için
düþündükçe daha bir ölüm kokuyor elleri
elleri amerika kadar kara
ölümü deniyorlar üzerimizde
oyun olarak
ölümle oyun oynanýr mý beyler
siz ne kadar ölebilirsiniz mesela
önce kafalarý eziliyor çocuklarýn
kasýlýp gevþiyor göðüsleri
gökyüzü morarýyor gözlerinde
sonra koyu bir karanlýk oluyor ölüm
kaskatý kesilen çocuk bedenlerinde
ölümü deniyorlar üzerimizde
ölümü soykýrýmlarca
dursan ölüm oluyor
yürüsen ölüm
ölüm burada adam deðil rakkam iþidir
yüz ölüm
bin ölüm
yüz bin ölüm
saygýn kâtip amcalar ölü sayýcýlarý
böyle sayýlacaksak
saymayýn artýk bizi
ölümü deniyorlar üzerimizde
ayýp olmuyor mu abiler
bu ev kendi evimiz
ya bizimle birlikte ölüyor oralarda
yahut göz yaþlarýyla yýkýyor ölümüzü
kahrediyor annelerimiz
ellerinde soylu bir mendil
umudu siliyorlar yeryüzünden
ve yaþamaklardan gelecek zamaný
ellerindeki son mendil
kefen bezimiz
ölümü deniyorlar üzerimizde
göveriyoruz
sýcaklýðýmýzý takip eden
bir mermi koþuyor peþimizden
ardýmýzdan yalpalayan kahpe bir mermi
ölüm zikzaklar çizerek ulaþýyor bize
insanlar kardeþlerim
bu suskunluk deðer mi
ölümü deniyorlar üzerimizde
adý demokrasi oluyor
biz seçiyoruz onlar kazanýyor
adýna özgürlük diyerek
bir bomba sesi seçeneði düþüyor üzerimize
lime lime
lakin hayatýn yedeði yok efendiler
ölümün boyu uzuyor üzerimizde
ölümü deniyorlar üzerimizde
bir baba ölüm ile çocuðu arasýna giriyor çaresiz
aymazlýðýndan deðil
ölmezliðinden sevginin
ki kurþun deler tene yapýþmýþ olaný
bunu her baba bilir
ölüm vurmuþsa haneyi
baba ne yapabilir
ölümü deniyorlar üzerimizde
vicdan karasý ölümü
ressamlar dadanýyor renklere
aðaçlar kýrmýzý
dallar kýrmýzý
kýzýl bir þafak düþüyor yüzümüze
kýpkýzýl israil düþüyor sokaklara sonra
çiçekler kirleniyor
kýrmýzý kirleniyor
bir filistin kalýyor ressamlara
renk olarak
kanlý kara
ölümü deniyorlar üzerimizde
bir baðlam içre ölüyoruz nedense
bir kupa kolada köpürüyor kanýmýz
içimiz namlunun ucunda yakalýyor acýyý
ölüm uzun sürüyor bu topraklarda
hayat birkaç dakika
ölümü deniyorlar üzerimizde
son raddesine kadar
ölüm burda dört mevsim
her gün yirmi dört saat
bir yazdan öbür yaza
sizi de yoklayacak
bir duvarýn yanýndan
bir camdan gözyaþýndan
sebepten ve sonuçtan
þehrin öbür ucundan
girecek rüyanýza
ölümü deniyorlar üzerimizde
kanlý kara oluyor israil
kanlý kara amerika
kanatlarý kýrýlýyor yaþamaklarýn
içimizden hüseyin kopuyor
orta yerinde hayatýn
bir gonca gül gibi kopuyor hayat
devran yine devran
yine ayný hýzla yürüyor makineler
sabahlar eskisi gibi hala
ölümü deniyorlar üzerimizde
hayat utanýyor artýk bize bakmaktan
” yazýklar olsun dehre
neden gökler kapkara
kaç kere doðar güneþ
böyle battýktan sonra ” *
* Hz Hüseyin deyiþi
