I
serin külleri savur gayesi güzdür aşkın
ince parmaklı ölüm kalem tutamaz yazık
şiir zaten oyuncak şair büyük çocuktu
düşünde savaş görmüş zaten savaşıyormuş
gözleri afgan kadar kalbi desen buruktu
geçen geçti kervanla düş taşırdı ipekten
eski bir ıslık gibi unutulmuştu hayat
mızrak aşka boyandı can çekişir güneş de
kekeme evet çocuk yüreği peltek gibi
sonsuzluğu kavurur kalbi yanan ateşte
II
yangın ve sessiz acı kalem zor diyor şair
kalbinse, yorgunsa ve ellerin de hüzünse
ateş büyür ve gider aşka ve o’na dair
bir katre gözyaşıdır kim ağlarsa o yalnız!
kim yalnızsa çocuktur ki ağlamakta mahir
