Etfal’ul hicâre için...(Taş Çocukları) YAZAR | NEVZAT ONMUŞ
Bana taş atmayı öğret çocuk. Sapan yapmayı, yahûd! yahûd! bağırmayı, atınca vurmayı, vurunca naralar atmayı öğret. Taşı öğret bana çocuk. Bir yahudun alnına okutmayı bir taşı ve infilak etmeyi yüreğinde. Hayatı ıskalayan, aşkı ıskalayan, ölümü ıskalayan yanlarıma öğret bunu. Aşkı, ölümü ve ötesini ve berisini anlat. Kapına geldim, diz çöktüm taşının önünde, bağdaşını kur Mescid-i Aksa avlusuna...
Sema için... YAZAR | NEVZAT ONMUŞ
Günah paçalarımızdan akardı ve biz rüzgarın çocuklarıydık ilkin. Rüzgârın. Yani terlememişti henüz bıyıklarımız ve delikanlı yüreklerimizden geçen trenlerin camlarına her fırlatışımızda ıslığımızı; ihtilal marşları, teoriler, büyük adamlardan büyük punto yalanlar yazılı gazeteler atılırdı bize, dergiler atılırdı ve çiğnenmiş sakızlar gibi sloganlar çarpardı kulaklarımıza ilkin.Horozlu aynalarımız olmadı. Lakin hep birbirimizdik, göz aynamızda gördüğümüz atlı karınca...Dudaklarımızda kayıtsız bir kürdan gibiydi hayat....
